دوستت دارم بانو

17 بهمن 98، با امروز میشه 13 روز از اون دیدار گذشته و من چند روزی هست تصمیم رو گرفتم

اون اینقدری برام مهم بود و هست که نتونتسم بدون مشورت روانشناس تصمیمی بگیرم

بعد دوجلسه بیرون ریختن درونم این نتیجه حاصل شد اینهایی که من بودم یه عاشقانه ی طولانی بود، خیلی طولانی، که من بخاطر مشکلاتی که داشتم جور دیگه ای باورش کرده بودم، شاید مثل خودش!

ولی الان وقت ترسیدن نیست، الان وقت پا پیش گذاشتنه، جلو رفتنه، و من دارم جمله هام رو میچینم تا ببینمش و بگم. عجیبه و من جای عجیبی هستم، شبیه فیلم ها میمونه، باید خودمو مطمئن کنم این فیلم ارزش دیدن داشت، پایان بد یا خوب از نظر من، کیفیت این فیلم رو خراب نمیکنه.

میدونم بودنش چقدر برام شیرینه وچقدر انرژی میتونه بهم بده، نبودنش چقدر زجر آور میتونه باشه، ولی متاسفانه ما بزرگ شدیم و باید پای تصمیم هامون بمونیم و این راه بزرگ شدنه!

امیدوارم که بشه، همون چیزی که دلم براش میتپه تند تند، امیدوارم بیاد و مهارش کنه رامش کنه

من امیدوارم و به همین امید منتظر روزی میمونم که آماده صحبت باشه

دوستت دارم بانو